Jestem chora od wspominania. I nie mogę czasem przestać.
Nie jestem w stanie oglądać zdjęć sprzed paru lat, jak i wcześniej.
Ogarnia mnie tylko smutek, i byłabym w stanie płakać przez cały dzień.
Czy tylko ja tak cholernie wspominam wszystko ? A moi znajomi po prostu żyją dalej.. .
Wysadza mnie od pytań zaczynających się od "czemu", "dlaczego".
I nawet jak teraz przez chwilę pomyślę, że wtedy mogłam postąpić inaczej, to teraz to jest tylko myśl i nie zmieni przeszłości za nic, a mogłam.. a jak mogłam to tak naprawdę nie mogłam, bo już tak postąpiłam, wybrałam i mam co chciałam. Wtedy chciałam, a teraz wiem, że można było rozegrać to wszystko inaczej, żebym nie katowała się tak co jakiś czas. I żeby mogło być inaczej.
Ale, nie byłabym tu gdzie teraz jestem, nie miałabym tego co teraz mam i nigdy pewnie bym nie poznała ludzi, których już poznałam. Są minusy i są plusy. A dziś nie wiem co i jak. \(`^`)/
" Wiesz co się robi jak życie dołuje? Mówi się trudno... i płynie się dalej."
~ Nemo.
Jeszcze się wkurzam bo nie mogę wstawić aktualnych zdjęć, ani pouzupełniać wpisów, ponieważ nie wiem czemu mój telefon nie łączy z komputerem. Dobra, dobranoc, bo znowu trzeba rano wstać. ;/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Podobał Ci się ten post?
Będzie mi bardzo miło, jeśli zostawisz komentarz!
(To daje ogromną motywację, a przede wszystkim to fajne uczucie, że ktoś czyta to, co piszesz, i dzieli się się swoją opinią ♥)
Serdecznie dziękuję ♥
*spam oraz obraźliwe komentarze nie będą akceptowane* (ಠ⌣ಠ)
P.s. Nie wiesz co robić rób dobro ♥